Eendrachtslaan 238, Utrecht
Stel je voor, je hebt een mooie wand met tegels in je WC. Dan heb je ingelaten in een tegel de houder voor het WC-papier. Mooie oude tegels, mooie oude houder, allemaal gaaf. Maar dat rolletje erin wat de WC-rol op zijn plaats moet houden. Ja, als dat rolletje stuk is, is je hele wand eigenlijk ontkracht, nietwaar?
Dat vond de eigenaar van het onderste rolletje ook, dat rolletje deed het echt niet meer. Zelfs de houtsoort van het nieuwe rolletje is klassiek: Iepenhout!
Het was een hele beslissing, verhuizen. Weg van onze (en uw) vertrouwde plek. En iets nieuws vinden. Dat werd de Eendrachtlaan 238, 3526LBUtrecht. Vlakbij dus.
Groot van binnen. Bij het gele bordje is de ingang. De voorkant is 15 meter breed en het is 18 meter diep. Op de tweede foto zie je dat het meer dan 6 meter hoog is.
Zo begon het, met hele grote stapels hout en plaat voor de wanden en gips voor het plafond. Het was een hele uitkienerij om de stapels zo neer te zetten dat je zo min mogelijk met de spullen hoefde te sjouwen.
Om de ruimtes te verdelen moesten er wanden komen. Die konden dan ook een tussenvloerdragen. Want een extra verdieping zou natuurlijk een geweldige opslagruimte zijn!
Dat betekent een stevige vloer, hiernaast worden de balken daar voor gelijmd. Zie je meteen zo’n zijwand.
Kijk, hier is de ruimte af, zelfs de verlichting hangt er al in. Zie je dat donkerrode ding? Dat is de nieuwste verovering, een stapelaar, zeg maar een eenvoudig soort vorkheftruck
Daar ging wel wat aan vooraf. We hadden we een prachtige afrijdhelling gemaakt om spullen te lossen. Maar dat werkte toch niet helemaal zoals we wilden.
Dat was een minder geslaagd moment.
Daarom kwamen er stapelaars en werd het allemaal wat simpeler, durfden we zelfs die hoge lintzaag te vervoeren! Voorbij de dertig ritten met de aanhanger ben ik de tel kwijtgeraakt.
Intussen moest natuurlijk de oude werkplaats worden ontmanteld. Dat was heel veel werk. Al dat hout, plaat en gips kunnen we weer in de nieuwe werkplaats gebruiken voor de zolder, en dan is het nog niet genoeg denk ik. Hier staan we de schroeven te sorteren die er allemaal uitkwamen. Voorlopig hebben we er genoeg!
Het was een zware bevalling, dit doe je niet voor je lol. Maar er was een lichtpunt: al die mensen die ons hebben geholpen. Stagieres, cursisten, belangstellenden, vrienden, het was echt hartverwarmend en o zo welkom dat jullie zo veel gedaan hebben. Zonder jullie was het op geen enkele manier mogelijk geweest!
Dag geweldige oude werkplaats, dankjewel.
En de nieuwe werkplaats? Dat wordt een volgende aflevering.
Handvaten voor bierpompen maak ik ook, dat kun je hier zien! Best lastige dingen, er loopt een gat door de hele lengte, met schroefdraad aan het begin en aan het eind. Eigenlijk is hout niet zo geschikt voor schroefdraad, daarom heb ik die stukjes van binnen geïmpregneerd met epoxy, dan is het opeens wel sterk. En die messing ring heb ik gewoon op de houtdraaibank gedraaid. Vroeger gebeurde dat veel, dat heette “stiggelen”. En zo kun je met eigenlijk heel simpele middelen behoorlijk lastige dingen maken. Gelukkig staat daar een hele rij van die pompen!
Ieder jaar is dit weer een feest, het Eigentijds Festival op De Paasheuvel in Vierhouten. Daar presenteren zich allerlei alternatieve spirituele cursussen en mogelijkheden voor spirituele ontwikkelingmet workshops waar de deelnemers van het festival dan aan kunnen deelnemen.
Is houtbewerken dan zo spiritueel? Nou, wel als je het gebruikt als oefening om te gronden. Eigenlijk kun je al dat gereedschap niet vasthouden zonder behoorlijk op de grond te staan. En daar wordt iedereen nog vrolijk van bovendien!
Hierboven zie je aan de tafel de deelnemers van de workshop “bakje maken” vol trots hun bakje omhoog houden. En terecht, ze hadden er allemaal hard aan gwerkt. Hulde!
Rechts op die grotefoto zijn de wokkels. Dat was het speciale project van dit jaar. Omdat het festival 20 jaar bestaat geven De Paasheuvel en het Eigentijds elkaar een cadeau: twee poortpalen aan weerszijden van een doorgang tussen de Ligweide en de Zonnehal.
Eerst voorbewerkt door mij en mijn stagière Sigrid met de kettingzaag, om dan in het festival met de deelnemers mooi glad te snijden met hamer en beitel
Hieronder is dat goed te zien. In de zon, met concentratie en geduld is er hard gewerkt door veel mensen. Onderop de paal hebben ze allemaal hun initialen gezet. Meer dan zestig! En sommigen kwamen elke dag terug....
De twee wokkels moesten verschillend van karakter zijn, waar de een hoekig is, is de ander rond. En vice versa.
En dat was de triomf, aan het einde van het festival stonden ze rechtop, iedereen trots en tevreden.
Na het festival hebben stagiere Sigrid en ik samen de laatste spanen eraf gesneden en de kristallen geplaatst. En naast ons de mannen van de Paasheuvel. Wat hebben die meegeleefd en ons geweldig geholpen! En later hebben ze de palen op hen plek gezet, daar komt nog een foto van!
Dit is Vera. Die wilde een schaakspel maken als eindwerkstuk van de Practische Leergangen van de Vrije School in Zeist. Dat betekende eerst de cursus houtdraaien, en daarna in mijn werkplaats heel veel tekenen en ontwerpen en daarna keihard werken om al die stukken te maken. Om het makkelijk te maken hebben de raadsheren en het koningspaar ook nog een stukje kleur van de tegenpartij in zich.
Materialen: Haagbeuk, Gouden Regen en een beetje was. En tijd en zweet. Met het naderen van de inleverdatum groeide de spanning, zou het op tijd af zijn? Deze foto is een half uur voor de presentatie, helemaal áf.
Vera was een zeer plezierig persoon om er bij te hebben in de werkplaats. En ik heb het gevoel dat ze heel veel meer heeft geleerd dan alleen dat stukje houtdraaien. Ik wou maar dat meer scholen hun leerlingen dit soort van kansen gaven!
We hebben er lang aan gewerkt, Marius en ik. Marius is meubelmaker, en we houden allebei van buiten hout bewerken.
Kijk, als je buiten met een bijl iets staat te maken dan hoeft het ook niet zo strak te zijn. Maar wat je dan maakt kun je niet makkelijk verkopen. Terwijl het juist zo leuk is om buiten hout te bewerken, met fluitende vogels om je heen tussen de ruisende bomen.
Weet je wat, je moet niet het product wat je dan maakt verkopen, wat je verkopen moet is hoe fijn het is om dat buiten te doen, dat houtbewerken.
o is onze teambuilding ontstaan. Voor mensen die geen eerdere ervaring met houtbewerking hebben.
Maken we samen een bankje, ga je de poten lekker hakken met een bijl. Samen in een kring kun je heel erg in je eigen concentratie zijn en toch samen. Leren omgaan met die vlijmscherpe bijl is al spannend genoeg!
Zo maak je de poten en de tussenspijlen, met een bijl. Helemaal glad wordt dat niet.
et het haalmes krijg je het wél heel mooi glad. In de achtergrond zie je intussen de rook van ons vuurtje, want zonder een vuurtje gaat het natuurlijk niet!
Op de voorgrond de zitting die links al mooi glad is gesneden.
Als je de poot mooi achtkantig hebt gemaakt maak je aan het einde een pen van precies de goede diameter op onze “Boring Horse”. Wel goed opletten, want aan een schuine pen heb je helemaal niets. De regels tussen de pootjes hebben trouwens een andere maat, dus je moet er wel bij blijven hoor!
Kijk, daar is Marius aan het boren, want die poten moeten wel in de goede gaten techt komen. Dat betekent de juiste boor in de juiste hoek en vooral niet te diep. Want er zit niemand te wachten op een gat dat door de zitting heen valt! Je kunt het niet zo goed zien hier, maar we doen dat met een boor die je met twee handen kan aandrijven. Stoeltjesboor heet-ie, en hij is meer dan honderd jaar oud, is ons verteld.
Eigenlijk is het heel simpel: stel je voor dat je nylons draagt. Kun je er dan met gerust hart op gaan zitten, dan is het glad genoeg. Zou je dat niet durven, dan is er werk aan de winkel! De hoeken ook nog even nalopen.
Het moment van waarheid komt bij het in elkaar zetten. Als je veilig hebt gewerkt was alles iets te groot of te lang of te dik. Dus niets te klein! Te groot? okee, d’r vanaf halen en verder. Te klein? shit, opnieuw maken!
Als dan eindelijk alles past, ja, wat ben je dan blij en trots! Marius en ik trouwens ook.
Dit was onze try-out. En gaan we nu dus zoeken naar bedrijven die ons kunnen gebruiken. Kortom: warm aanbevolren voor iedereen die behoefte heeft om met een groep iets te doen. Dat bankje gaat natuurlijk met de groep mee, dat is blijvend. En voorkennis van houtbewerking was niet nodig!
Pootje gebroken, meubeltje kapot. En als dat nou eens een dierbaar designmeubeltje was, dan moet je iets verzinnen. Daar bij de breuk zat een gat voor een verbinding, logisch dat het dan daar stuk gaat, maar dan is het ook wel erg lastig om dat weer goed te krijgen want er is helemaal geen lijmoppervlak mogelijk daar.
Om het lastig te maken was het een pootje van een onmogelijk opnieuw te krijgen houtsoort. Lijmen was echt de enige optie.
Ik heb het zo gedaan: eerst een malletje waar de stukken in konden liggen, dan de stukken daarin centreren door er plakband eromheente rollen.
Dan met een boormalletje aan weerszijden van dat lastige gat diepe gaten boren (foto rechts) voor lange draad-einden, hieronder zie je die zitten.
Toen was het alleen maar zaak van lijm (epoxy in dat plastic bekertje) en wat klemmen. Tja, het is even werk, maar dan heb je ook weer een volledig belastbaar pootje terug, met een héél dun lijmnaadje!
De staf was gestolen. Van het Sint-Jorisgilde. Alleen de staf, het beeldje van Sint Joris was er gelukkig nog. En er was ook nog een foto van de staf; erg prettig, dan konden de maten nog worden gereconstueerd.
Nu is een tors (een getordeerd werkstuk) best een lastig ding om te maken. Eigenlijk is het een soort schroefdraad. En omdat de stok beneden veel dunner is, zitten de windingen daar ook veel dichter op elkaar. Eerst moet dat netjes worden uitgetekend op het hout, een preciezig werkje.
Dan kan ik gaan inzagen langs de lijn, overal even diep. En dan komt het grote snijden. Met verschillende gutsen snijd ik de hele vorm er in, echt wel even werk.
Mey zo’n lang dun ding komt er nog bij dat het niet mag breken, terwijl het wegbuigt onder de beitel. En later in het gebruik moet de staf sterk zijn. Hij was van Eikenhout, ik heb dus gezocht naar het meest harde en wrede hout, want dat is het sterkst. Maar niet het prettigst om te snijden!
En alles glad schuren is bij al die hardheid niet een vluggertje zal ik maar zeggen.
Maar eenmaal klaar was het ook wel een plaatje!
Dit is nou mooi klassiek draaiwerk, de Romeinen hadden al zulke balusters in hun balkons. Compleet met alle klassieke profielen die we nu nog steeds kennen.
Deze klant bouwt een villa op een eiland en wil daar een balkon op. 132 Balusters. Dat is geen klein balkonnetje! De balusters zijn 14 cm doorsnede, en het is gelukt om dat uit één stuk te draaien, geen lijmnaden. Lang leve houthandel Jongeneel! In prachtig Western Red Cedar. Dat isheel degelijk en niet zwaar. precies goed voor een balkon. Dat het niet hard is is helemaal geen bezwaar.
Maar het mooiste is hoe de eilanders zulke balusters noemen: Vrouwenbeentjes!
Dit is de penning, ongeveer op ware grootte. Maarten Tromp op de ene kant, twee heel gedetailleerde schepen op de andere kant. Zeventiende eeuws en topconditie! Daar een doosje omheen maken is toch een groot plezier!
Het idee was dat het natuurlijk een doosje moest zijn dat er toendertijd ook omheen had kunnen zitten. In die tijd liet je aan je visite je verzameling zien. Exotische zaken mooi uitgestald in speciale meubels met veel laatjes. Stel je voor dat je zo’n laatje opentrekt, dan zag je eerst dit:
Dat was het moment dat je als gastheer kon uitleggen dat het Ebben helaas niet zo goedkoop was in grotere stukken, maar dat je iemand had gevonden die nog net zo’n stuk voor je had. Ja, dat is erg hard hout en je ziet er ieder krasje op; alleen echte vaklui konden er wat van maken. En zo kon de gastheer nog wel even doorgaan.
Als dan alle hoedanigheden van de verpakking waren behandeld, ja, dan eindelijk mocht die deksel open!
Ik wist eerst niet wat het was: een tapchan. Maar overal staan ze, in warme streken inKazachstan, Tadzikistan, Zuid-Rusland, maar ook wel in Perzië geloof ik. Hier hebben we stoelen en een tafeltje in het midden. Daar heb je een tapchan, en in het midden op een blad staan de theepot en de hapjes. En dan staat de tapchan buiten, in de schaduw.
Eigenlijk is het gewoon een groot bed met een harde bodem, een dun matrasje, wat matjes en dan veel kussens. In prachtige warme kleuren.
De klant had wat plaatjes van het web en daaruit kon ik wel een ontwerp maken. Het mocht natuurlijk geen traditioneel Westers ontwerp worden, en alles moest demontabel zijn.
We zijn hem gaan plaatsen in een tuinhuisje, het klimaat is hier te nat en koud. Toen hij stond maakte de kalnt koffie, zijn vrouw legde alle matjes en kussens op de tapchan, kinderen erbij, en we mochten hem met zijn allen inwijden.
Elske, onze vroegere stagière, zou twee grote bloemen hakken, samen met mijn collega Jan. Ze was helemaal blij met zulk groot houtsnijwerk. De bloemen hoorden thuis hoog aan de gevel van een buitenhuis, heel toepasselijk “Rozenlust” geheten. Iedere bloem is rond, 60 centimeter in doorsnede. Prachtige dingen, maar wel in Mahonihout, echt niet zacht voor snijwerk! Elske merkte dat ze te veel last kreeg van een oude blessure met al dat beuken op het hout en toen werd het heel handig als ik de bloem wilde maken.
Harstikke leuk! Jammer genoeg heb ik geen foto’s gemaakt tijdens het proces. Zulk groot snijwerk is heel leerzaam en je kunt er zo mooi de fases van het werk op zien. Eerst teken je de grote cirkel van de bloem af en hak je die vorm en de achtergrond. Dan teken je de binnencirkel en hak je al het omliggende een stuk lager, tekent de bladeren erop en hak je die ruw in de contour. Intussen heb je kleimodellen gemaakt van de verschillende bladeren.
Dan ga je die bladeren natuurlijk overzetten op je hout. Je moet steeds even afstand nemen en kijken. Geduld en scherpe gutsen zijn onmisbaar.
Op de foto hiernaast zie je de beitelslagen nog zitten, dat zijn al die vlakjes. Beneden op de grond zie je daar niets meer van, daar ziet het er dan heel glad uit.
Wat een leuk werk!
Het begon met de vraag van een moeder, of er een kinderpartijtje te bedenken viel met houtbewerking.
Nou reken maar! Je ziet ze daar al zitten.
Allemaal zo rond de tien jaar en in grote concentratie.
Eerst gaat het over hoe je het mes moet vasthouden. Dat je van je af snijdt. Geen grote halen. En dat het mes héél scherp is zien ze zelf ook wel, dus dat je respect voor het gereedschap moet hebben hoef ik niet eens uit te leggen!
Een punt aan een stokje is de test en die doorstaan ze altijd. Dat geeft al wat zelf-vertrouwen.
Daarna gaat het over hoe je een bolletje snijdt, dat is al best lastig.
Er moet ook afwisseling zijn. We gaantussendoor houtjes splijten. Weer opperste concentratie. (Ook bij mij!)
En rust. Die rust is heel belangrijk. Daar mee houden ze het lang uit, ze zijn bij elkaar wel twee en een half uur bezig geweest met snijden en hakken. We hebben wel één pleister geplakt, iemand had zich gesneden toen hij zijn mesje oppakte. Want er mag wel even gepraat worden, maar dan leg je eerst je mesje neer.
Als pauze steken we een vuurtje aan met alle spaanders die we gemaakt hebben.
Een partijtje zonder lekkers is natuurlijk geen goed partijtje, dus boven de kooltjes hebben we later marhmellows geroosterd.
Trots gingen ze naar huis! Met veel plezier vertelde de moeder later dat haar zoon de middag daarna door is gegaan met houtsnijden.
Kijk, daar ligt een boot. En aan die boot zit een mast. En aan die mast zitten touwen. En die touwen wil je kunnen vastmaken. En daarvoor gebruik je Korvijnagels. En die zitten in die liggende balk rechts midden in de foto. Die omhoog staande houtjes. Dit is het klassiek getuigde schip van Jan Noz, maar in de zestiende eeuw ging dat ook al zo met die touwen en vastmaken.
Jan Noz vaart daarmee op de Oostzee en je kunt een weekje meevaren, daar leeft hij van. Soms gaat er wat stuk en dan heb ik weer wat te doen, dat zie je op de linkerfoto. Mooi van Eikenhout, lekker stevig en degelijk, daar houd ik van. En Jan Noz ook.
Dat bootje is speciaal: hij heeft het zelf gebouwd (ik heb een beetje geholpen) en ook zelf ontworpen, speciaal om met gasten te kunnen varen. Die Oostzee waar hij dan vaart, die is heel anders dan de Noordzee, dat weten de meeste mensen niet. Heel oud kustland.
Als je wilt meevaren of meer van wilt weten, klik dan even op deze link: www.cor1313.nl
Kijk, dat is Frederik van Eck, een antiek-restaurator. (En ik denk een goeie!) Hij maakt poten onder een VOC-kist.
Mooi! Want Hollandser kan bijna niet. Laat ik een zwak hebben voor Hollands, dat ben ik zelf tenslotte ook! En in die zeventiende en achttiende eeuw deden de Hollanders iets moois met hun poten, dat stuk boven de grote bolen onder de kleine rondstang bovenop was uniek, dat deden ze nergens anders. Ja, in die tijd waren we een toonaangevende industriële natie met al onze molens aan de Zaankant.
En onze poten, de Hollandse poten waren de dikste, meest extravagante kastpoten die er waren!
Hier staan twee pilasters in de werkplaats, de eerste van een heel stel. Pilasters zijn platte zuilen die tegen een muur staan. Zo gauw een zuil tegen een muur aan staat neemt hij de eigen-schappen van de muur aan: hij wordt plat. Tenminste, dat deel dat parallel aan de muur loopt. Maar de zijkanten van de pilaster, dat waarmee hij uitsteekt uit het vlak van de muur, die blijven nog zuilvormig. Dus met de verjonging naar boven die alle zuilen hebben. Bovendien verjongen deze op de foto ook een beetje naar onderen, de dikste plek is op ongeveer een derde vanaf beneden. Vergelijk ze anders even met de zuilen van 4 Juli 2004, een heel stuk terug in het nieuws.
Nu wilde de klant graag heel strakke pilasters, dus de vlakken van de schachtenontmoeten elkaar in verstek, dus de naad zit op de hoek. Heel precies werken dus. En het verstek tussen gewelfd en vlak is niet simpel!
Hier zijn de zuilen die we al eerder hadden gemaakt. Jammer, de kapitelen waren niet voor ons. En wat zijn ze mooi gesneden!
Hier is nog iets heel speciaals aan de hand. De zuilen dienen meteen als sponning voor het glas. Een flink deel staat dus buiten. Dat buitendeel is van steen. Dat buitendeel en het binnendeel, mijn hout dus, moeten precies aansluiten. Héél precies maatwerk dus. En, eerst hele zuilen draaien en dan voorzichtig doorzagen in halven en kwarten.
Grappig hoe deze villa inhaakt op de bouwstijl van classicistische buitenhuizen in de zeventiende en achttiende eeuw.
Dhr. Hienkes is een van de zeer weinigen die zoiets ontwerpt, en Woudenberg is een van de zeer weinigen die zoiets aandurft om te bouwen.
Kijk, dat is nou handig. Mijn leerling Nico staat er naast, dan zie je meteen de schaal.
Je kunt hier ook weer mooi die bolling zien in de zijkant van de pilaster, terwijl de voorkant gewoon vlak is.
Ik heb een beetje vals gespeeld: de pilasters zijn van massief hout in de profielen, maar de schach-ten zijn van multiplex. Dat moest wel om die flauwe bollingen te maken en sterk te zijn. Bovendien werkt multiplex bijna niet, en daarmee voorkom je veel problemen.
De vloer moet nog worden aangebracht, vandaar de “zwevende” voeten.
In die naden van boven naar beneden komt nog glas. Net als op de andere foto dienen de zuilen en pilasters ook hier weer als sponning voor het glas.Write here...
Het was een heel besluit, zo ver rijden, maar Jan kwam. Inderdaad helemaal uit Twente, en dat is een heel stuk. Maar hij had het er voor over, want dan kon het instrument eindelijk goed worden gebruikt in de bent: de tirolertukkers. Met de voorbeeld-mondstukken mee, en natuurlijk de alpenhoorn zelf.
Dan ging ik een nieuw mondstuk draaien met de wijde kelk van het tuba-mondstuk, en de smalle boring van het originele mondstuk. Dat is best lastig, die boring moet je gereedschap voor maken, die kelk moet kloppen en dan moet de buitenkant ook nog eens mooi worden. Pas als je dat allemaal af hebt gemaakt kun je hem voor het eerst in de hoorn steken en luisteren of het goed is. En gelukkig, het werkte precies goed.
Dus, kom je ooit op een feest met een bent met een alpenhoorn en twentse muziek, dan weet je waar het mondstuk vandaan komt!
Dit zijn de massagehoutjes voor de Body stress release-club in Nederland. Vanwege het jubileum. Met inscriptie.
Dit houtje is 8,5 cm lang. Dus is dat logo echt klein maar wel heel gedetailleerd. Gelukkig kon de graveur, meneer Vriesendorp, me verder helpen. Dat werd dan geen gravure, en ook geen brandstempel. Dat werd lasergravure; mooi hè!
Natuurlijk moest ik dan wel de houtjes een beetje hetzelfde draaien, anders kwam de afbeelding niet overal gelijk op het draaiwerk. En dan moest het wel mooi fijn hout zijn, anders werd het onregelmatig. Dus werd het Inlandse Kers. In dat hout kun je ook heel mooi lijntjes zetten, dat past ook mooi bij het logo.
Dit is een werkstuk waar ik erg hard aan heb gewerkt. Ontwerper Paul Timmer had dit ontworpen als kandelaar voor een restaurant. In het gat komt dan een roestvrij stalen tussenstuk waarin de kaars past.
Op de tekening zie je al dat er twee verschillende hartlijnen zijn. En een wanddikte van 5 mm bij een doorsnede van 18 cm. Dat betekent eerst de buitenkant draaien en een stuk van de binnenkant, en dan de boel loshalen, 20º draaien en weer vastzetten. (Foto 1)
In dat schuine ding ga ik dan weer verder draaien. In het begin is dat lastig, draai ik meer door lucht dan door hout omdat het schuin is ingespannen. Hoe meer er rond is hoe rustiger het wordt.
En dan komt het schuren, eerst grof en dan steeds fijner. En in dit Amerikaans Notenhout zie je alles! Gelukkig maar dat boenwas genadig is en de kleinere krasjes wat verzacht, maar daarvan heb ik geen foto. Deze onderste foto was gauw in de haast op de vloer van de werkplaats, je ziet het stof nog her en der zitten!
Iedereen die vroeger op school heeft gezwoegd op parabolen en hyperbolen kent hem: de Kegel van Apollonius. (Gaat er nu een golf van herkenning door u, lezer, heen?) Die vier lijnen zijn de verschillende manieren waarop je de kegel kunt doorsnijden, waardoor de cirkel, de ellips, de parabool en de hyperbool ontstaan. Ook wel de “Kegelsneden” genoemd.
En mijn klant wilde deze kegel aan zijn vrouw geven, die wiskundige is. Nergens te koop! Na wat zoeken vond hij mij. En voor mij is het ook echt weer zo’n werkstuk waarbij mijn hersens kraken. Want ik kan twee dingen doen:
•Draai een kegel en zaag die mooi door en schuur de zaagvlakken glad en maak pinnetjes zodat de stukken aan elkaar blijven zitten. Nadeel: er blijft geen zuivere kegel over door de dikte van de zaagsnede, en als de pinnetjes en de tegenoverliggende gaatjes niet precies goed zijn, dan wordt het helemaal een scheve bedoening!
•Zaag eerst de snedes, schuur die mooi glad en maak de pinnetjes. En draai dan pas de kegel. Nadeel: Al die losse delen vliegen me om de oren op het moment dat de draaibank aan gaat.
Methode twee geeft natuurlijk het mooiste resultaat. Maar hoe blijven de losse stukken op hun plaats zitten? Na veel gepieker was ik er uit. De twee bovenste stukken blijven zitten omdat ze worden aangedrukt tijdens het inspannen in de draaibank. En als ik de kegel iets langer maak, heb ik ruimte om de onderste twee stukken daar met een paar schroeven vast te zetten. Na het draaien zaag ik dan dat extra stuk af, en voila!
Nou ja, schrijven gaat snel, het maakwerk duurt een stuk langer, en al die pinnetjes netjes uitgelijnd krijgen kost een boel tijd. Maar de grote vraag was natuurlijk of de boel niet uit elkaar zou spatten onder het draaien. Nou ja, de foto is er, dus het is allemaal gelukt.
Toch wel een heel erg leuk werkstuk, al zeg ik het zelf. En dat kan alleen maar omdat er van die klanten zijn die zulke leuke dingen bestellen. Hulde aan de klant!
Het leuke is natuurlijk dat er dan ook nog een mooi stuk hout nodig is, iets verlijmen uit dunnere stukken is natuurlijk lelijk. En ja, dat mooie stuk Iepenhout was er ook nog!
